عشق بر دو گونه است: عشق ذاتی و عشق عرضی

اگر خوب بنگریم تنها کسی که می توانیم به آن عشق بورزیم و عشقش ذاتی است و ماندگار خود خالق ما است که برای ساختن می فرماید تبارک الله احسن الخالقین ( به خود تبریک می گوید) اما سایر موجودات عشقشان عرضی است حتی امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف اگر ما پیامبران را دوست داریم بخاطر خدا است وگرنه ما چه می دانستیم خوبی چیست و بدی چیست تا کسی که امر به خوبی می کند را دوست داشته باشیم اصلا خود انبیا و ائمه علیهم السلام مطیع محض و عاشق محض خدا بوده اند پس تنها عشق حقیقی خداوند تبارک و تعالی است و سایر موجودات دوستی آنها عرضی است یعنی بخاطر عشق ذاتی است که ما سایر موجودات را دوست داشته باشیم و اگر فرموده خدا نسبت به احترام به مخلوقات نبود چه دلیلی داشتیم که به آنها عشق بورزیم و اگر این عشق عرضی باعث شود که کسی پا روی عشق ذاتی بگذارد و تن به عشق زمینی و دنیایی بدهد آنهم بدون معیار و ملاک لاجرم باید آن را کنار بگذاریم و اصلا عشق عرضی دیگر معنا ندارد شاید گفته شود چه کنیم دل است دیگر به هرکسی که دوست داشت علاقه مند میشود نمی شود کاریش کرد خودتان قضاوت کنید آیا باید تن به این عشق بدهیم و به نبرد با اعتقاداتمان برویم یا اینکه عشق که سهل است جانمان هم برود ما خدای خود را با خدای زمینی و دنیایی نمی دهیم البته ذکر این نکته لازم است و آن اینکه ازدواج امر مقدسی است و کسی منکر این امر نیست لکن ملاک در انتخاب همسر خدا باشد نه بنده خدا

خروجی وبلاگ