آیا تا بحال شده با کسی دوست شوید ولی او به شما ابراز علاقه نکنه با وجودی که شما او را دوست دارید؟ می دانی چرا شما او را دوست دارید؟ شاید با بی محلی هایش می خواهد حرفی بزنه درست مثل شهدا اگه با هاشو ن طرح دوستی بریزید ممکنه خیلی کم با هاتون حرف بزنه با وجودی که ما آنها را خیلی دوست داریم و آرزو می کنیم که کاش ماهم مثل آنها بودیم... عیبی نداره بگذار بی محلی کنند تا شاید ما سرعقل بیاییم و برای یک بار هم که شده در خودمان جستجو کنیم که چرا ؟ مگر نگفته اند که شهیدان زنده هستند ما هم که زنده هستیم پس چرا به دیدنمان نمی آیند آخه زنده ها باید سراغ زنده ها رو بگیرند آنکه مرده کاری باهاش ندارند همه سرگرم چک و چانه زدن با آدمهای زنده هستیم با مردگان سالی یکبار ماهی یکبار برای یک مدت پنج دقیقه ای یا ده دقیقه ای حرف می زنیم و برایشان فاتحه می خونیم اما برای زنده ها تا دلت بخواهد وقت میگذاریم پس چرا شهدا که زنده هستند سراغ ما نمی گیرند؟ شاید جوابش این باشه که برای اینکه بیایند سراغمان و از احوال ما جویا باشند و سر و سری با هم داشته باشیم باید زنده باشیم. مگر ما زنده نیستیم؟ چرا زنده هستیم ولی، آخه می دونی آنها یه جورین ما را زنده حساب نمی کنن فقط خودشون رو زنده حساب می کنن . خوب به عکس شهید حقیقی نگاه کنیم که در حال لبخندی که نشان از رضایت است می باشد. و حاکی از زنده بودن او است .
